Koncert Dawida Runtza na Szalonych Dniach Muzyki

Dzięki obchodom Roku Moniuszkowskiego opera Paria Stanisława Moniuszki wreszcie została przybliżona szerszej publiczności. Wyróżnia się ona na tle bardziej znanych oper Moniuszki, ponieważ w odróżnieniu od pozostałych jej akcja toczy się w Indiach. Wpływa to na jej język muzyczny, który staje się odmienny od tego, który znamy chociażby ze Strasznego Dworu.

Suita Algierska Camille’a Saint-Saënsa to wyraz umiłowania kompozytora dla Algierii. Podczas pierwszej wizyty w tym kraju skomponował część trzecią – Rêverie du soir (z fr. „wieczorne rozmyślania”). Odniosła ona wielki sukces, dlatego kompozytor postanowił dopisać jeszcze trzy algierskie impresje. Każda z nich ma swój program – treść pozamuzyczną, którą kompozytor ilustruje za pomocą muzyki. Pierwsza z części przedstawia panoramę Algieru widzianą ze statku, druga opowiada o barwnym, pełnym muzyki i tańca życiu w tamtejszych kawiarniach, trzecia ilustruje noc spędzoną na pustyni w oazie, natomiast ostatnia odmalowuje scenę wejścia pułku wojska francuskiego do malowniczego, nieco chaotycznego miasta.

Na partyturze uwertury Helios duński kompozytor Carl Nielsen napisał:

„Cisza i ciemność.
Słońce wschodzi w radosnej pieśni pochwalnej,
wędruje swą złotą drogą,
i zatapia się cicho w otchłani morza”.

Kompozytor miał okazję obserwować tę wędrówkę słońca w Atenach. Pojechał tam ze swoją żoną, Anną Marią, badaczką sztuki antycznej Grecji. Escales, tytuł tej suity symfonicznej Jaquesa Iberta można przetłumaczyć jako „przystanki”. Utwór ten jest bowiem zapisem podróży kompozytora, a kolejne części są muzycznymi pocztówkami z miast, przez które przejeżdżał. Z utworu możemy zatem się dowiedzieć, że Ibert odwiedził Rzym – Paryż (część pierwsza), Tunis – Neftę (część druga) oraz Walencję (część trzecia).