John Cage był synem wynalazcy i główną siłą napędową jego twórczości kompozytorskiej i działalności artystycznej była niezmożona pasja eksperymentatorska, prowadząca go już poza granice tradycyjnie pojmowanej muzyki. Ideologia artystyczna Cage`a ukształtowała się w ścisłym związku z tendencjami sztuki amerykańskiej i wydawać się mogło, że pozostanie on zjawiskiem peryferyjnym, typowo amerykańskim. Jednak już od momentu pierwszego pojawienia się w Europie w roku 1958 zaczął wywierać bardzo silny wpływ na wielu kompozytorów, choć budził też ostrą krytykę zdecydowanych oponentów, jak np. Luigiego Nono. Nawet jeśli odrzuca się filozoficzno–estetyczną postawę Cage`a i neguje jego osiągnięcia, trudno zaprzeczyć, że był jednym z bardzo niewielu kompozytorów, o których można powiedzieć, że zmienili obraz muzyki współczesnej.
Po okresie wykorzystania w procesie komponowania niekontrolowanego przypadku, w czym istotną rolę odegrała fascynacja filozofią Wschodu, Cage rozpoczął penetrowanie obszaru „nieokreśloności” (indetermination). Variations I przeznaczone są na nieustaloną ilość wykonawców i dowolne instrumenty. Partytura, jeśli można tak nazwać zupełnie luźną formę notacji, składa się z sześciu przezroczystych arkuszy. Na jednym są rozmieszczone punkty różnej wielkości, na pozostałych po pięć pojedynczych linii, krzyżujących się pod różnymi kątami. Linie wyznaczają poszczególne parametry, a punkty zdarzenia dźwiękowe, o których charakterze i przebiegu decydują zmienne konfiguracje wynikające z nałożenia arkuszy w dowolnej pozycji.
Po raz pierwszy Variations I zostały wykonane w USA w wersji na dwa fortepiany przez kompozytora i Davida Tudora, którzy zaprezentowali je następnie w trakcie podróży Cage`a do Europy na Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, we wrześniu 1958 roku.
Adam Walaciński