4 Stücke für Geige und Klavier op. 7
Czterema utworami na skrzypce i fortepian op. 7 Anton Webern zapoczątkował eksperymenty z maksymalną koncentracją formy i materii dźwiękowej, kontynuowane w następnych opusach, m.in. w 6 bagatelach na kwartet smyczkowy op. 9 i 5 utworach na orkiestrę op. 10. Ich styl określa się mianem stylu aforystycznego, którego przykładów daremnie szukać w muzyce epok poprzednich, bo poszczególne utwory liczą niekiedy mniej niż 10 taktów i trwają niespełna minutę.
Cykl 4 utworów op. 7 został zestawiony symetrycznie na zasadzie kontrastów tempa, dynamiki i charakteru wyrazowego. Utwory nieparzyste utrzymane są w bardzo wolnym tempie tempie i ściszonej dynamice, jak np. w nr 3, gdzie obok potrójnego pianissima pojawia się jeszcze dodatkowa uwaga „kaum hörbar” (prawie niesłyszalnie). Użycie w obu utworach tłumika i specjalnego sposobu artykulacji: grania drzewcem smyczka, powoduje specyficzną dematerializację dźwięku skrzypiec. W utworach szybkich (nr 2 i nr 4) wykorzystana została pełna skala dynamiczna z nagłymi zmianami, faktura instrumentalna jest mocno zróżnicowana, a narracja nerwowa i poszarpana wykazuje cechy typowo ekspresjonistyczne. Utwór nr 4 zaczyna się dramatycznym motywem skrzypiec w dynamice fortissimo, ale szybko wygasającym na nagłym zwolnieniu już po dwóch taktach. W zakończeniu szesnastkowa figura skrzypiec opadająca z wysokiego rejestru, grana jest przy podstawku, szmerowym dźwiękiem „jak westchnienie”, „wie ein Hauch” według wskazówki kompozytora. Przypomina to znane sformułowanie Schönberga o powieści wyrażonej w jednym westchnieniu.
4 utwory op. 7 powstały w roku 1910. Pierwszy został opublikowany w marcu 1912 roku w dodatku do efemerycznego czasopisma „Der Ruf”, organu akademickiego związku literacko-muzycznego. Było to w ogóle pierwsze wydanie drukiem utworu Weberna.
Adam Walaciński