Ferenc Liszt
(22 X 1811 Raiding – 31 VII 1866 Bayreuth)
W wieku lat 9 Liszt występuje już publicznie jako fenomenalnie zdolny pianista. W 1821 rozpoczyna w Wiedniu studia kompozycji u A. Salieriego i fortepianu u K. Czernego. Dwa lata później rusza w podróż koncertową do Londynu i Paryża, zdobywając wielkie powodzenie. Do 1835 roku przebywa w Paryżu, gdzie spotyka Chopina, Berlioza i Paganiniego. Potem następują długotrwałe tournee w całej Europie. Liszt jako pierwszy wprowadził formę całowieczornego recitalu, podczas którego pianista poświęcał występ utworom jednego kompozytora. Od 1848 roku Liszt zajmuje stanowisko nadwornego dyrygenta na dworze w Weimarze. Wystawia wiele oper, a także intensywnie komponuje. Powstają jego poematy symfoniczne, z których najbardziej znane to: Prometeusz, Tasso, Preludia, Orfeusz, Mazepa, utwory fortepianowe, pieśni na głos z fortepianem. W 1859 roku Liszt opuszcza Weimar, najwięcej czasu spędzając odtąd w Rzymie. W 1865 roku przyjmuje niższe święcenia kapłańskie. Nadal koncertuje i komponuje, głównie utwory religijne: oratoria (Legenda o św. Elżbiecie, Chrystus, Święty Stanisław), hymny (Hymn do św. Franciszka, Święta Cecylia), II Koncert fortepianowy A-dur, Walc „Mefisto”. Liszt dokonuje także licznych transkrypcji fortepianowych (pieśni Webera, Schuberta, Schumanna), wyciągów z oper (Mozarta, Aubera, Belliniego, Meyerbeera, Verdiego, Wagnera), symfonii i innych utworów ( J.S. Bacha, Berlioza, Webera, Schuberta). Największe zdobycze Liszta to stworzenie programowego poematu symfonicznego, wzbogacenie kolorystyki orkiestrowej, rozwinięcie techniki instrumentalnej. Z pomysłów Liszta czerpało wielu innych kompozytorów, jak R. Strauss, Wagner.